فرهنگ سیاسی

سیاست یا پولیتیک به معنی شناخت، اتخاذ تصمیم تخصصی، پیاده سازی بهترین راه و روش برای منافع فردی یا گروهی در برابر چالش های احتمالی یا پیش رو است. در این میان معمولاً حکومت ها، عامل سیاست ورزی و موضوع عمل نیز گروه ها، افراد و بخش های مختلف جمعیتی هستند. 

سیاست فعالیتی اجتماعی است که با تضمین نظم در نبردهایی که از گوناگونی و ناهم گرایی عقیده ها و منافع ناشی می شود، می خواهد به یاری زور - که اغلب بر حقوق متکی است - امنیت بیرونی و تفاهم درونی واحد سیاسی ویژه ای را تأمین کند. امروزه سیاست موضوع علمی مستقل و یکی از حقایق غیرقابل اجتناب زندگی بشر است. به کسی که در سیاست کار می کند سیاست مدار یا پولیتیسین می گویند.

سیاست در معنای عام شامل هرگونه راهبرد و روش و مشی برای اداره یا بهتر کردن هر امری از امور (چه شخصی چه اجتماعی) است و در اصطلاح، اموری است که مربوط به دولت و مدیریت و تعیین شکل و مقاصد و چگونگی فعالیت دولت باشد. کوشش برای نگهداری یا به دست آوردن قدرت یا کاربرد قدرت دولت در جهت هدف ها و درخواست های گوناگون می باشد. سیاست به معنای باستانی کلمه، دخالت در امر عمومی و به معنای جدید، شهر مدرن صنعتی است که کنشگرانش به سیستم سازمان دهنده آن مشروعیت می دهند.

سیاست مداران و مدیریت جهانی

آزادی، فلسفه و به ویژه سیاست، از نوآوری های اندیشه ی یونانی است. واژه ی سیاست در زبان های اروپایی به polis یا همان شهر یونانی بر می گردد. شهر یا polis یونانی، اگر چه اجتماعی انسانی بود، اما جامعه به معنای جدید این واژه، به گونه ای که در علوم اجتماعی به کار گرفته شده، نبود. شهر ایرانی، به خلاف جامعه، حوزه ی مصالح عمومی بود و در بیرون قلمرو مناسباتی سامان می یافت که در حوزه ی منافع خصوصی قرار داشت. در نزد یونانیان هر امر «سیاسی» در تعارض آن با «شخصی» و «خصوصی» تعریف می شد و امر «سیاسی»، مترادف «مشترک» و «عمومی» بود. امر «سیاسی» در قلمرویی قرار می گرفت که با شهر یونانی و شهروندان آزاد و برابر پیوند داشت و به تدریج، امر «سیاسی» در تقابل آن با چیرگی گروهی بر گروهی دیگر تعریف شد.

سیاست (به عربی سیاسة) در ایران و نزد فلاسفه ی سیاسی مسلمان، به معنای دانشی است که از شهر (مدینه در عرف فیلسوفان دوران اسلامی مانند فارابی) و مناسبات شهروندی (مدنی) بحث می کند. هم چنین سیاست به روندی گفته می شود که در آن، شهروندان به اتخاذ یک تصمیم جمعی مبادرت می ورزند. به تعریف دیگر، «سیاست کوششی اجتماع محور است که با تضمین انضباط در نبردهایی که از پراکندگی و ناهمگونی دیدگاه ها و منافع ناشی می شود، می خواهد به یاری زور - که اغلب بر حقوق متکی است و صرفاً جبر فیزیکی نیست! - امنیت بیرونی و تفاهم درونی رژیم سیاسی ویژه ای را تأمین کند.